Αγάλλομαι

Αν πίστεψα στην αστραπή είναι γιατί την έχω δεί, στης Κασταλίας το νερό γιατί ξεδίψασα μ’ αυτό.

Πώς να πιστέψω σε θεό πού τον καρφώσαν σε σταυρό σαν να ’ταν ψεύτης σαν να ’ταν κλέφτης σαν να ’ταν άρπαγας ληστής τού κρίνου σπόρος σκοταδοφόρος καταχραστής, βεβηλωτής

Επίστεψα στο φωτεινό Ολύμπιο φώς Ελληνικό. Στον κόσμο το μαγευτικό  τίποτα μάταιο, μοναχά των βάρβαρων η «ευλογιά» πού γκρέμισε τα ιερά μάρμαρα θεία, ναούς, μαντεία, τεμένη άδολων πιστών κι’ έφερε νύχτα, τη μαύρη νύχτα, κακίας νύχτα των βλοσυρών

Refrain

Αγάλλομαι όταν θωρώ τη Φύση γύρω γιατί το Θείον εκεί αιώνια κατοικεί

Αγάλλομαι όταν θωρώ τον ουρανό μας με ονόματα Ελληνικά τ’ αστέρια τα χρυσά. Ζεύς, Αφροδίτη, Ερμής Κρόνος, Απόλλων στη Φύση αν ψάξεις θα δεις

«Έν εί το όλον»




Αναρτήθηκε από τον/την lykofron στο 29/05/2011
Διαβάστε το πρωτότυπο:
http://hellanionamar.wordpress.com/2011/05/29/%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9/