ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ

Αποσπάσματα από ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο σχετικά με  την Φιλοσοφία του Επίκουρου.

«Με απλά λόγια, για μας τους Επικούρειους δεν υφίσταται ούτε ο φόβος του θανάτου, ούτε ο φόβος καμιάς εξουσίας, ούτε η προσδοκία της ψευδοαθανασίας. Δεν πιστεύουμε στην αθανασία της ψυχής, ούτε καν στην οποιαδήποτε άϋλη δήθεν υπόσταση της ψυχής. Η λέξις «πίστις» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μας. «Πιστοί» είναι όσοι εμπιστεύονται άκριτα την μία ή την άλλη εξουσιαστική ψευδολογία. Για εμάς όλα είναι υλικά, ακόμα και η ψυχή, ακόμα και η θεότητα και όλα αποτελούνται από περιδινιζόμενους στροβίλους αιώνιων και άφθαρτων ατόμων, που ενώνονται και χωρίζονται αδιάκοπα, σημειώνοντας με τον τρόπο αυτό την αρχή και το τέλος της κάθε ύπαρξης, είτε για άστρο πρόκειται, είτε για πλανήτη, είτε για θεό, είτε για άνθρωπο, είτε για μικρόβιο».

“Ήδη από εικοσιτρείς αιώνες πριν ο δάσκαλός μας το έχει διατυπώσει με τέλειο τρόπο: τα πάντα στη φύση, στον κόσμο, στο σύμπαν αποτελούνται από δύο πράγματα: τα Άτομα και το Κενό. Μέσα στο Κενό τα Άτομα στροβιλίζονται, δονούνται, περιπαλλάσονται, δηλαδή πάλλονται περιστρεφόμενα, αλληλοσυνδέονται, διαπλέκονται και σχηματίζουν έτσι τους γαλαξίες, τα άστρα, τους πλανήτες, τη Γη και όλα όσα υπάρχουν επάνω στη Γη, μαζί με τον άνθρωπο που τα παρατηρεί και που δεν αποτελεί καμίαν ιδιαίτερη εξαίρεση, εφόσον τόσο το σώμα του όσο και η ψυχή του, αποτελούνται επίσης από Άτομα και Κενό. Τα πάντα στον κόσμο είναι Άτομα και Κενό, ή μάλλον είναι Κενό και Άτομα, διότι από την άποψη του όγκου, το Κενό, δηλαδή ο χώρος είναι ένα μέγεθος κατά πολύ μεγαλύτερο από τον όγκο των Ατόμων και των συνθέσεών τους».

«Αναλύοντας λοιπόν την φύση, ο Δημόκριτος κατέληξε στα απειροελάχιστα συνθετικά της, τα Άτομα, και στη συνέχεια πέρασε στην σύνθεση και στον έλεγχο της θεωρίας του. Μέσα στον απέραντο χώρο υπάρχουν όλα τα υλικά σώματα. Η ψυχή, αν υπάρχει, είναι και αυτή υλική όπως και καθετί άλλο στον κόσμο. Όλες οι οντότητες στο σύμπαν είναι συνδυασμός Ατόμων. Οι συνδυασμοί των Ατόμων έχουν αρχή αλλά και τέλος. Η αρχή του συνδυασμού των Ατόμων λέγεται σύλληψη, γέννηση, ανάπτυξη, εκδήλωση, δημιουργία, ενώ το τέλος του συνδυασμού ονομάζεται φθορά, αποσύνθεση, θάνατος.  Τα Άτομα ωστόσο εξακολουθούν να υφίστανται και μετά το τέλος του οποιουδήποτε συνδυασμού τους, όπως προϋπήρχαν και πριν την αρχή του. Τα Άτομα δεν έχουν ούτε αρχή, ούτε τέλος. Παραμένουν αιώνια, αεικίνητα, αμετάβλητα, ανεπηρέαστα από την σύναψη ή την διάλυση των συνδυασμών τους».

ΜΑΡΙΟΣ  ΒΕΡΕΤΤΑΣ